محصولات

نان سنگک سنتی

سنگک نوعی نان است که روی بستری از سنگ ریزه یا ریگ در تنور مسطح پخته می‌شود. (سنگک: سنگ + ک (ک کوچک کننده) است). سابقه پخت نان سنگک به ایران بر می گردد این نوع نان تکامل یافته نان عشایری است که روی آتش و سنگ می ختند و به آن کماج می گفتند. در اوایل دوره پهلوی رایج ترین نان ایران بود این نان را می توان نان ملی ایران نامید. نان سنگک پیشتر نان طبقه اشراف و نظامیان بوده‌است در قدیم در بعضی شهرها، سنگکی‌ها نانوایی‌های فصلی بوده‌اند بیشتر در زمستان و ماه رمضان پخت می‌کرده‌اند. در گذشته نان خشک تنوری ماندگارترین نان خانوار ایرانی بوده‌و چند ماه بیات نمی‌شده‌است.

نان بربری سنتی

نان بربری نوعی نان است که پخت آن در ایران مرسوم است و به‌هر دو شیوهٔ سنتی و صنعتی تولید می‌شود. نام این نان برگرفته از نام ایل بربر (هزاره) است که در مرز بین ایران و افغانستان زندگی می‌کردند. در اواخر دوران قاجار چند بربر پخت این نان را در تهران آغاز کردند و آن را رواج دادند. طعم و بوی ویژه این نان ناشی از استفاده از ترکیب آب و مقدار کمی جوش شیرین است که پیش از پخت به وسیلهٔ نانوا روی خمیر نان مالیده می‌شود. همچنین در حین پخت این نان میزان زیادی کنجد به آن اضافه میگردد.

نان تافتون سنتی

نان تافتان یا تافتون نان تردی است که از خمیر فطیر یا خمیر «کم ورآمده» پخته می‌شود. نان تافتان، نان سنتی مسطحی است که از آرد معمولی (سبوس گرفته) و آرد ستاره به نسبت لازم، آب، نمک، مخمر صنعتی یا خمیر ترش طی فرآیندهای تخمیر تهیه شده و پس از شکل‌دهی به صورت خاص خود بر روی سطح داغ پخته می‌شود. نان تافتان در گذشته بی نمک پخت می‌شد و به عنوان نان رژیمی برای بیماران دارای فشار خون مورد استفاده بوده‌است. قرص نان تافتان به شکل دایره به قطر تقریبی ۴۰ سانتی‌متر به ضخامت ۳ الی ۴ میلی متر و به منظور پخت کامل و رسیدن حرارت به سطح دایره شکلی نان، سوراخ‌هایی را روی آن با پنجه دست یاچرخ دنده ایجاد می‌کنند و معمولاً در دو نوع تنور سنتی و دستگاهی و با اندازه‌های کوچک و بزرگ پخت می‌شود.

نان لواش سنتی

نان لواش، نان نازک تردی است به ضخامت حدود سه میلی‌متر که از خمیر فطیر یا خمیر «کم ورآمده» پخته می‌شود. این نان را نان تنوری هم می‌گویند. نانی را که از همان خمیر ساخته شده ولی بسیار نازک باشد، نان خانگی می‌نامند که پس از پخت بسیار نازک می‌شود. این نان را در ایران لواش و در جمهوری ارمنستان لاواش می‌نامند. در گرجستان آن را «سومخوری لواشی» یعنی لواش ارمنی می‌خوانند. دربارهٔ ریشه و اصلیت آن، دانشنامهٔ خوراک کلیمی می‌نویسد که اصل آن از خاورمیانه از ایران بوده‌است. برخی اصل آن را سومری دانسته‌اند.